အသက်တို,ရှည်နဲ့ တန်ဖိုးကြီး,ငယ်
သီလမရှိသူ၊အသိပညာမရှိသူ၊
လုလ္လဝီရိယမရှိသူ၊
အဖြစ်အပျက်ကိုရှုရကောင်းမှန်းမသိသူ၊
မသေရာနိဗ္ဗာန်ကိုမသိမမြင်သူ၊
တရားမြတ်ကိုမသိသူတို့
အနှစ်တစ်ရာအသက်ရှည်နေခြင်းဟာ
ဘာတန်ဖိုးမှမရှိဘူး၊အချည်းနှီးပဲ။
သီလရှိသူ၊အသိပညာရှိသူ၊
လုလလဝီရိယရှိသူ၊
အဖြစ်အပျက်ကိုရှုမြင်သူ၊
မသေရာနိဗ္ဗာန်ကိုတွေ့မြင်သူ၊
တရားမြတ်ကိုသိသူတိုရဲ့
တစ်ရက်မျှအသက်ရှင်ရခြင်းက
တန်ဖိုးရှိတယ်၊သာလွန်မြင့်မြတ်တယ်..တဲ့။
ဘုရားရှင်ရဲ့အဆုံးအဖြတ်ပါ။
(ဓမ္မပဒ၊၂၉/၃၀)
ဒီဆုံးဖြတ်ချက်အရ
လူဆိုတာ ဘယ်လောက်ပင်အိုနေနေ..
ဘယ်လိုပဲနာနေနေ..
အသက်ရှင်နေသမျှ
သီလကိုစောင့်ထိန်းနေမယ်၊
ဓမ္မအသိကိုရှာနေမယ်၊
ကြိုးစားမှုလုလ္လမလျှော့ဘူး၊
သင်္ခါရတို့ရဲ့ဖြစ်ပျက်ကိုရှုမှတ်နေမယ်၊
မသေရာနိဗ္ဗာန်ကိုဦးတည်ကျင့်နေမယ်၊
အမြတ်တရားကိုသိအောင်ကြိုးစားနေမယ်ဆိုရင်
(ယောဆရာတော်စကားအတိုင်းပဲ)
ဒီလိုပုဂ္ဂိုလ်ဟာ
အိုကြွယ်၊နာကြွယ်၊
သေပြီးထိ သုဂတိအဆင့်ဆင့်
ကြွယ်နေမယ့်ပုဂ္ဂိုလ်မျိုးပါ။
ဘယ်အရွယ်၊ဘယ်လိုအခြေအနေမှာမဆို
စိတ်မှာ'သတိ'ကပ်ထားနိုင်ရင်
ခန္ဓာကိုယ်ဆိုတာ
တရားထုတ်ပေးနေတဲ့စက်ရုံကြီးပါ။
မြတ်ဗုဒ္ဓရဲ့"မမေ့တဲ့သတိ အမြဲရှိနေကြ!ဆိုတာ
"ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို
တရားထုတ်လုပ်တဲ့စက်ရုံကြီးအဖြစ်
အမြဲတည်ဆောက်ထားကြ!လို့
တိုက်တွန်းတော်မူတာပါ။
ခန္ဓာကိုယ်
အရှည်ခန့်တည်တန်အောင်
မွေးမြူနိုင်ကြပါစေ..
အသက်ရှင်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို
တန်ဖိုးရှိအောင်အသုံးချနိုင်ကြပါစေ..
