မွေးခြင်းနဲ့သေခြင်းရဲ့ကြားကာလကြီးကို

'ဇရာ=အိုနေတဲ့ကာလ'လို့ခေါ်ပါတယ်။

အချိန်ကာလကလဲလူ့သက်တန်းနဲ့အမျှ

ကြာရှည်ပါတယ်။

လူတွေ"အသက်ရှည်ကြတယ်"

ဆိုတာ"အိုချိန်"ကြာကြာကြုံခွင့်ရနေတာပါပဲ။

"အသက်တိုတယ်"ဆိုက

"အိုချိန်"သိပ်မရရှာဘူးလို့ပြောတာပါ။

ဒီ"အိုခွင့်ရချိန်"ကာလအတွင်းမှာ

လူတိုင်းဟာ

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ကိုးကွယ်ရာဖြစ်အောင်ရော၊

အများရဲ့အားထားကိုးကွယ်ရာဖြစ်အောင်ရော

လုပ်နိုင်ခွင့်ရကြတဲ့အတွက်

ဘဝရဲ့ တကယ့်မင်္ဂလာအရှိဆုံးကာလဟာ

'ဇရာ'ဆိုတဲ့'အိုချိန်,အိုနေ့'ကာလရှည်ကြီးပါပဲ။

လူတွေဟာ'မွေးနေ့မင်္ဂလာ'ဆိုပြီး

အမှတ်တရပွဲတို့၊ကုသိုလ်ပွဲတို့လုပ်လေ့ရှိကြတယ်။

တကယ်တော့'မွေးနေ့'က

မိဘများသာသိခွင့်ရခဲ့တဲ့'တစ်နေ့တာ'လေးပါ။

ကိုတကယ်သိနေ,ကြုံနေရတာက

'အိုနေ့'တွေ..တစ်ရက်ကနေ ရက်ပေါင်း

သုံးသောင်းကျော်လောက်ထိပါ။

မွေးနေ့ကုသိုလ်ဆို'တစ်နှစ်'မှ'တစ်နေ့'ပဲ

ကုသိုလ်လုပ်ဖြစ်မယ်။

"အိုနေ့မင်္ဂလာကုသိုလ်"ဆိုရင်တော့-

တစ်နှစ်ရက်ပေါင်းသုးရာ့ခြောက်ဆယ်နီးပါး၊

နေ့တိုင်းကုသိုလ်လုပ်ဖြစ်နေမှာ။

ကုသိုလ်နဲ့သာအမြဲနေထိုင်ခြင်းဟာ

'မင်္ဂလာ'ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့

ဗုဒ္ဓရဲ့အဆုံးအမအလိုတော်အရဆို

အိုနေ့များကသာတကယ့်မင်္ဂလာအစစ်ပါ။

လူအတော်များများကပဲ'အိုခြင်း'ဆိုတဲ့အရာကို

ကြောက်ရွံ့မုန်းတီးတတ်ကြတယ်။

အိုခြင်းကိုမုန်းတီးတာဟာ

သက်ရှင်နေထိုင်ခွင့်ကိုမုန်းတီးနေတာပါပဲ။

"သင်..ဆက်လက်အိုခွင့်မရှိစေရ!"ဆိုရင်

ဒါဟာ'သေမိန့်'ချမှတ်ခံလိုက်ရတာပါပဲ။

သက်တမ်းပြည့်လို့ဖြစ်စေ၊

ကံတမ်းပြည့်လို့ဖြစ်စေ၊

နှစ်မျိုးစုံပြည့်လို့ဖြစ်စေ၊

ရုတ်တရက်ကြုံရတဲ့အန္တရာယ်ကြောင့်ဖြစ်စေ

ဒီအကြောင်းလေးမျိုးကြောင့်

သင်္ခါရတရားရုံကသေမိန့်ပေးနိုင်တယ်လို့

အဘိဓမ္မာကျမ်းကဆိုပါတယ်။

ဒီအကြောင်းတရားလေးခုမကြုံသေးလို့

အိုနေ့များနဲ့လက်တွဲခွင့်ရနေတဲ့အချိန်မှာ

အိုခြင်းရဲ့တန်ဖိုးကိုသိပြီးတန်ဖိုးရှိလာအောင်

နေ့စဉ်နဲ့အမျှ၊အချိန်တိုင်း,စက္ကန့်တိုင်းနဲ့အမျှ

မင်္ဂလာရှိနေအောင်ကြိုးစားနေကြရင်..

အဲ-လောကမှာပြောနေကြတဲ့

"စက္ကန့်တိုင်းကိုစိန်စီထားမယ်"အစစ်ဖြစ်နေမှာ

မလွဲပါဘူး။

အိုနေ့မင်္ဂလာများဖြင့်စက္ကန့်တိုင်းကိုစိန်စီပြီး

နိဗ္ဗာန်စိန်နန်းတော်ကြီးတည်ဆောက်နိုင်ကြပါစေ...

မွေးနေ့ဟောမည့်တရားအတွက်

ကောက်ကြောင်းနိဒါန်းလေးပါ၊

မွေးနေ့မနက် ၉.၃၀-မှအပြီးချယ်မှုံးပါမယ်။

၁၉.၁.၂၂