ပိဋကတ်စာပေတွေကို လေ့လာတဲ့အခါ
နှစ်မျိုးနှစ်စားတွေ့နိုင်ပါတယ်။
၁+ကြည်ညိုရေးအတွက်
ကြည်ညိုတဲ့သဒ္ဓါတရားအဓိကနဲ့ ရေးထားတဲ့စာ။
၂+လိုက်နာကျင့်သုံးရေးအတွက်
သိမြင်မှုပညာတရားအဓိကနဲ့
ရေးထားတဲ့စာတို့ဖြစ်ပါတယ်။
၁+ကြည်ညိုရေးမှာရေးသူရဲ့သဒ္ဓါတရားအရ
အပိုအလွန် ဖွဲ့ဆိုရေးသားမှုတွေ
မလွဲမသွေ ပါတတ်ပါတယ်။
ဒီအတွက်တော့-
ကြည်ညိုလိုက ကြည်ညိုပါ၊
မကြည်ညိုလဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။
ဘယ်သူမှ ဘုရားဟောသမျှ
အကုန်လက်ခံကျင့်သုံးသူဆိုတာ
မရှိပါဘူး။
ကိုယ်ဉာဏ်မီသမျှ ကိုယ်လက်ခံကျင့်သုံးပြီး
မဂ်ဖိုလ်အဆင့်ဆင့်ရောက်ကြတာပါ။
(ဒီလိုကြည်ညိုရေးစာတွေမှာ
အပြစ်မပြောရင်ပဲ တော်လှပါပြီ။)
အဲ-
လက်ခံကျင့်သုံးရေးနဲ့ပတ်သက်ရင်တော့-
ငြင်းပယ်ခွင့်၊သွေဖီဆန့်ကျင်ခွင့်မရှိပါဘူး၊
သွေဖီဆန့်ကျင်သူဟာ'မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိ'ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။
'လိုက်နာရေး'ဆိုတာကလဲ အကျဉ်းချုပ်က
*မကောင်းမှုရှောင်၊ကောင်းမှုဆောင်၊
ဖြူအောင်စိတ်ကိုထား*ပါပဲ။
ဒီသုံးချက်ကိုတော့ လုံးဝဆန့်ကျင်လို့မရပါဘူး၊
ဆန့်ကျင်သူရယ်လို့လဲ မရှိနိုင်ပါဘူး။
(*ကြည်ညိုစရာတွေကို
မကြည်ညိုလဲနေလို့ရတယ်၊
*လိုက်နာစရာတွေကိုတော့
မလိုက်နာလို့မရဘူး"လို့ဆိုလိုတာ)
မကြည်ညိုချင်နေပါ!
အပြစ်မပြောပါနဲ့!
လိုက်နာစရာကိုတော့
လုံးဝ
ဆန့်ကျင်ငြင်းဆန် မလုပ်မိပါစေနဲ့!
၂၈.၂.၂၃
ဖေဖေါ်ဝါရီကိုနှုတ်ဆက်စာ
